Ouderlijk huis en herinneringen
Je kent het vast wel, vlagen van herinneringen als je iets ruikt, ziet of proeft.
Soms heb ik, als ik bij wat oudere mensen over de drempel stap het gevoel alsof ik bij mijn Pake en Beppe naar binnen stap. Het zijn kleine dingen die de herinnering naar boven halen: een tikkende klok, een geur, het kopje waar je koffie uit drinkt…
Voor mij persoonlijk is het vaak de tikkende klok en dan vooral als die slaat op het hele of halve uur. Dat geluid maakt de herinnering levend blijkbaar.
De foto met de gele blikken bussen: suiker, koffie, thee en beschuit heb ik van mijn moeder gekregen. Zij gaan binnenkort hun boerderij verlaten en verhuizen. Al een tijdje zijn ze bezig met de verbouwing van hun nieuwe stekje. Genoeg tijd om te wennen… ook voor mij.
En dan toch, ineens komt de datum dat er wordt verhuisd dichterbij en realiseer ik me dat met deze verhuizing ook mijn ouderlijk huis ‘verdwijnt’. Ik ben echt al meer dan 22 jaar weg uit dit huis, maar kwam als ik bij mijn ouders kwam wel altijd nog ‘thuis’ op de ‘pleats’. Een soort vertrouwdheid, melancholisch en nostalgisch gevoel ofzo.
Dit zette mij aan het denken over hoe vaak ik niet bij mensen kom waarvan de kinderen de laatste ouder verliezen en zich dan in een ‘leeg‘ ouderlijk huis bevinden. Sterker nog, ze moeten na de uitvaart het huis leeghalen en vaak verkopen. Afgezien van het praktische en zakelijke deel hiervan besef ik me dat dit een proces is wat emoties en herinneringen met zich meebrengt.
De verhuizing van mijn ouders staat gepland, er wordt een deur dichtgedaan en een periode afgesloten.
En de gele blikken… die krijgen een plekje bij mij thuis; kijken of we deze kunnen vullen met herinneringen.
Soms heb ik, als ik bij wat oudere mensen over de drempel stap het gevoel alsof ik bij mijn Pake en Beppe naar binnen stap. Het zijn kleine dingen die de herinnering naar boven halen: een tikkende klok, een geur, het kopje waar je koffie uit drinkt…
Voor mij persoonlijk is het vaak de tikkende klok en dan vooral als die slaat op het hele of halve uur. Dat geluid maakt de herinnering levend blijkbaar.
De foto met de gele blikken bussen: suiker, koffie, thee en beschuit heb ik van mijn moeder gekregen. Zij gaan binnenkort hun boerderij verlaten en verhuizen. Al een tijdje zijn ze bezig met de verbouwing van hun nieuwe stekje. Genoeg tijd om te wennen… ook voor mij.
En dan toch, ineens komt de datum dat er wordt verhuisd dichterbij en realiseer ik me dat met deze verhuizing ook mijn ouderlijk huis ‘verdwijnt’. Ik ben echt al meer dan 22 jaar weg uit dit huis, maar kwam als ik bij mijn ouders kwam wel altijd nog ‘thuis’ op de ‘pleats’. Een soort vertrouwdheid, melancholisch en nostalgisch gevoel ofzo.
Dit zette mij aan het denken over hoe vaak ik niet bij mensen kom waarvan de kinderen de laatste ouder verliezen en zich dan in een ‘leeg‘ ouderlijk huis bevinden. Sterker nog, ze moeten na de uitvaart het huis leeghalen en vaak verkopen. Afgezien van het praktische en zakelijke deel hiervan besef ik me dat dit een proces is wat emoties en herinneringen met zich meebrengt.
De verhuizing van mijn ouders staat gepland, er wordt een deur dichtgedaan en een periode afgesloten.
En de gele blikken… die krijgen een plekje bij mij thuis; kijken of we deze kunnen vullen met herinneringen.